مدیر گروه حکمت هنر پژوهشکده حوزه هنری ضمن اشاره به لزوم بازخوانی کارنامه حوزه هنری اظهار داشت: مدیریت جدید حوزه هنری باید از این تجربه آموزش در دوره‌های قبل عبرت بگیرد و آموزش را در خدمت تولید قرار دهد.
دیدن هنرمندانی که پس از خلق آثار خوب در حوزه دفاع مقدس ناگهان تولید فیلم در این ژانر را متوقف می‌کنند و به ساختن فیلم‌های اجتماعی و حتی طنز رو می‌آورند هم تایید کننده این بی مهری‌ها و مانع تراشی‌ها و عدم حمایت‌ها در روند ساخت فیلم‌های ارزشی است. فیلم‌هایی که کاملا به نهاد‌ها و ارگان های خاص و دولتی وابسته است و بخش خصوصی نمی‌تواند کاری بکند.
نکته‌ای اصغر فرهادی در مصاحبه خود بیان کرد. او گفت من در سرزمینی زندگی می‌کنم که مردم شعر می‌فروشند. او به فال‌فروشی کودکان کار، وجه رمانتیزه شده فرهنگی می‌دهد؛ ولی کسی که شعر می‌فروشد، چیز دیگری برای فروش ندارد. یعنی ارزان‌ترین چیز ممکن را می فروشد که کاغذ است. این یعنی فرهادی فقر را در این نمی‌بیند، بلکه فرهنگ را می‌بیند. طبقه پایین وقتی می‌خواهد ری‌کد شود (کدگذاری مجدد Recoding)، باز از منظر و چشم‌انداز مرکز ری‌کد می شود؛ ما در کشوری زندگی می کنیم که مردم شعر می‌خرند...
مجید مجیدی کارگردان فیلم سینمایی «محمد(ص)» ضمن مرور مصائب و مشکلات فیلمسازی مذهبی می‌گوید آنقدر از هجمه‌های داخلی علیه این فیلم خسته شده است که دیگر نمی‌خواهد درباره‌اش صحبت کند.
این روز‌ها و با عادی شدن این فضای خشن، که فضای مجازی نیز در آن بی تاثیر نبوده، خشونت به عنوان یک شمشیر دولبه در پیشبرد درام قدرت گرفته که به جای برانگیختن هیجان در مخاطب او را به انزجار و پس زدگی میرساند.
نوروزی گفت: «در سال‌های اخیر پول‌هایی وارد صنعت سینما شده که صرفا به خاطر تفنن بوده و در این میان مخاطب، هیچ انگاشته می‌شود؛ به دنبال این مسئله مدت‌هاست اکران موضوعیت و اهمیت خود را از دست داده است.»
الان اگر 30 سال پیش را نگاه کنید، می‌بینید اگر آمار ۵۰ فیلم را دارید، چندتای آن برای بخش خصوصی واقعی و چندتا برای رانت خواران و چندتا به شکل دولتی حمایت شده است. آن زمان می‌بینید بخش خصوصی بیشتر است. ولی الان که جلو رفته، بخش خصوصی حذف شده است و اکثر فیلم‌ها وابسته به جایی هستند و از جایی حمایت می‌شوند. دیگر بخش خصوصی وجود ندارد.
واقعیت این است که اوضاع امروز عرصه فرهنگ و هنر و فعالانش، تنها حاصل بی‌توجهی‌های عجیب یکسال گذشته نیست؛ نتیجه و البته نمود سال‌ها بی اهمیتی و نبود عزمی برای سیاست‌گذاری در این عرصه است که در بحران کرونا خودنمایی کرد.
در ادامه به شش فیلمی اشاره می‌شود که داستان پروژه‌هایی برای توسعه ملی در شش کشور دنیا را شرح می‌دهند. آمریکا، انگلستان، روسیه، چین، ژاپن و هندوستان این شش کشور هستند.
سینما، مردمی‌ترین و جمعی‌ترین هنر معاصر است؛ شاید بیش از موسیقی، ادبیات یا نقاشی که مخاطب و سلیقه خاص دارد. برای ارتباط با توده مردم که دغدغه‌شان عدالت است، باید به زبان سینما و با رعایت آداب یک هنرمند عدالتخواه که اولین آن تماس مستقیم با همین مردم است، به خلق اثر هنری فکر کرد؛ در غیر این‌صورت فیلمی روشنفکرانه، بی‌خاصیت، پرحرف و تهی از معنا در انتظارمان خواهد بود.
