اخبار آرشیوی
همایش تبیین مفهوم اعتدال/۴- سلیمی: اعتدال به معنای حفظ وضع موجود نیست/ در این دولت شاهد خروج کنش سیاسی از حالت افراطی است/ دلاوری: اعتدال سیاسی مفهومی انتزاعی و نسبی است و هر تعریف کلی نظیر میانه‌روی یا دوری از افراط و تفریط از ابهام آن نمی‌کاهد
به گزارش خبرنگار «نسیم»، مهمترین محورهای سخنان "حسین سلیمی و ابوالفضل دلاوری، از اعضای هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در همایش "تبیین مفهوم اعتدال"بدین شرح است: -اعتدال به معنای حفظ وضع موجود آنگونه که هست، وجود ندارد بلکه اعتدال‌گرایی برای ایجاد تغییر آمده است البته به معنای تحولات ناگهانی و غیر واقع‌گرایانه نیز تلقی نمی‌شود. -به نظر می‌رسد که در این دولت باید شاهد نهادینه شدن احزاب در جامعه باشیم به این معنا که کنش سیاسی را از حالت افراطی خارج کند. -در این دولت یک نگاه واقع‌گرایانه به سیاست خارجی در مقابل نگاه افراطی و تفریطی شکل گرفته است. -از زمانی که واژه اعتدال به عنوان نمایه یک نگرش سیاسی نوین در جامعه ایران مطرح شد این پرسش که اعتدال چیست در میان اهل اندیشه بیش از هر زمان برجسته شد. -در واقع اعتدال به مثابه یک دال نوین وارد گفتار و رقابت‌های سیاسی شد که به نظر می‌رسد در دوران پس از انتخابات سال 92 دال اعتدال در میان گفتار مختلف غوطه‌ور بوده است و در این میان چهار معنای متفاوت در محیط فکری ایران به خود گرفته است؛ "اعتدال به معنای میانه‌روی و گریز از اصلاح‌طلبی و اصولگرایی"، اعتدال به معنای
"اصولگرایی معتدل"، اعتدال به معنای "اصلاح‌طلبی محافظه‌کار" و اعتدال به معنای "رویکرد عقلانی غیر افراطی". *مهمترین محورهای سخنان "ابوالفضل دلاوری"، عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در همایش تبیین مفهوم اعتدال" بدین شرح است: -اعتدال‌گرایی مفهوم کانونی تبلیغات انتخاباتی و همچنین گفتمان سیاسی رئیس‌جمهور جدید و حامیان اوست. -اعتدال سیاسی مفهومی انتزاعی و نسبی است و هر تعریف کلی نظیر میانه‌روی یا دوری از افراط و تفریط از ابهام آن نمی‌کاهد. -معنای انضمامی روشن‌تر این مفهوم فقط با شناخت دقیق فضای حاکم بر جامعه مورد نظر و قطب‌بندی‌های موجود در آن قابل بحث و فهم می‌شود. -مشکل توسعه در ایران در دو سطح حیطه ساختارها و حیطه گفتارهای سیاسی باید مورد توجه قرار گیرد. -در جاذبه‌های گفتاری و ضرورت‌های کرداری معطوف به اعتدال تردیدی نیست اما تجربیات دو دهه اخیر در ایران نشان می‌دهد که برجسته‌سازی وجوه گفتمانی هویت‌ها و گرایش‌های سیاسی معمولا مشکل‌ساز است زیرا از یک سو نیروهای مدعی و حامی را مستعد افتادن در ورطه بازی‌های زبانی و گاه بی نیازی از عمل می‌سازد و از سوی دیگر مخالفان و رقبای سیاسی را نیز به ورطه صف‌بندی و منازعه
آن هم از همین نوع بازی‌ها و مواضع غیر عملی می‌کشاند. -با نگاهی گذرا به فضای سیاسی و اجتماعی ایران می‌تواند در همه حوزه‌ها قطب بندی‌های شدیدی را میان نیروهای سیاسی و رویکردهای آنان مشاهده کرد که در حوزه اقتصاد رویکرد دولت محور و مداخله‌گرایی شدید در مقابل رویکرد بازارگرایی ناب؛ در حوزه سیاست خارجی رویکرد ستیزه‌جویی و مبارزه‌طلبی در مقابل رویکرد ادغام در نظم موجود جهانی؛ در حوزه فرهنگ رویکرد کنترل شدید و قیمومیت‌گرایی در مقابل رویکرد آزاد سازی کامل؛ در حوزه سیاست داخلی رویکرد سیاست زدایی و امنیتی کردن امور سیاسی در مقابل رویکرد سیاست زدگی و آنارشیسم است. شناسایی دقیق این قطب بندی‌ها و یافتن نقاط میان آنها می‌تواند به شناسایی تبیین مولفه‌ها و مشخصه‌های رویکرد اعتدالی در هریک از این حوزه‌ها یاری رساند.
