مدرسه به هرچیزی شبیه است جز مدرسه + فیلم

نسیم آنلاین ؛ سیدفاطمه حبیبی: مرد ۶۳ ساله بلوچ میگفت، ۵۰ سال پیش در همین مدرسه درس خوانده است. مدرسه یک ساختمان نیمه مخروبه مخوف است که حتی نزدیک شدن به آن هم دل و جرات می‌خواهد.

یکی از اهالی روستا میگوید در سیل سال پیش آب تا پنجره های کلاس بالا آمد و با دست اثر سیل را بر ستون ها و دیواره های مدرسه نشان می‌دهد. سقف کلاسها بشدت لرزان است، گچ و سیمانش ریخته و آجرهایش نمایان شده است.

وقتی از معلم در مورد ایمنی کلاس می پرسند از سر استیصال لبخند تلخی میزند و میگوید چاره ای ندارند...

اینجا روستای دلگان شیخ با جمعیت ۴۹۱ نفر (سرشماری سال ۱۳۹۵)، یکی از دهها روستای شهرستان محروم دشتیاری است، که با بی توجهی غیرقابل توجیه مسئولان در تمامی بخش های رفاهی و اجتماعی در ضعف و عقب ماندگی شدید بسر می‌برد.

این روستا مانند بیشتر بخش های دشتیاری و پلان، در پایین ترین سطح امکانات آموزشی به سر می‌برد. اگر بخواهیم برای سرانه آموزشی خط فقر تعریف کنیم، شهرستان دشتیاری با بیش از ۱۵۸۰۰ دانش آموز، در زیر خط مطلق امکانات آموزشی بسر می‌برد.

مدیر مدرسه میگوید ۸۰ دانش آموز در همین مدرسه مخوف درس می‌خوانند که از چهار روستا به اینجا می آیند، بعضی بچه ها مجبورند ۵_۶ کیلومتر را پیاده طی کنند تا به همین مدرسه برسند. چاره ای نیست، مدرسه همین است.

دیواره های مخروبه مدرسه هر لحظه امکان ریزش دارد، مدیر مدرسه مانند یک امر عادی آن را تایید میکند و سقف را نشان میدهد که در حال ریزش است.

سقف و دیوار پنجاه ساله ای که با سیل سال قبل مستهلک تر و لرزان تر هم شده، و هر لحظه امکان تخریب و رخ دادن فاجعه ای عمیق را دارد

معلم می‌گوید همه این مشکلات را لیست کرده ایم و به آموزش و پرورش دادیم، اما از رسیدگی خبری نیست.

بعد از سیل سال گذشته، رییس جمهور به چابهار آمد اما به بخش پلان سرکشی نکرد، و فقط در همان روستایی که رییس جمهور حضور یافت (روستای کلانی) مدرسه جدید ساخته شد

گویا اهالی این روستا و دهها روستای دیگر چون شانس حضور فیزیکی رییس جمهور را نداشتند، از هرگونه توجه و بودجه عمرانی محروم مانده اند. منهای استهلاک و نا ایمنی، مدرسه به شکل اسفناکی سیاه، کدر و خاک آلود است. شیشه ها شکسته و اهالی روستا که خود در فقر شدید بسر می‌برند تا جاییکه کودکان حتی از کفش هم محرومند. توانی برای مشارکت در تعمیر مدرسه ندارند، از آموزش و پرورش، نهادهای حمایتی چون کمیته امداد و بنیاد مستضعفان هم خبری نیست که نیست.

کلاسها تهویه ندارد و در هوای داغ چابهار درس خواندن در آن غیر ممکن میشود، زمستان ها هم که مصیبت دیگری است.مدرسه به هرچیزی شبیه است جز مدرسه. کمبود فضای آموزشی مناسب، رغبت تحصیل را از همه سلب کرده است.

بچه های دشتیاری با این محرومیت گسترده باید در رقابت با مدارس فوق لوکس تهرانی سنجیده شوند. و اینجا نقطه آغاز و پایان عدالت است. از عدالت آموزشی در جامعه دیگر چیزی باقی نمانده، فقط کافیست چرخی در دشتیاری و پلان بزنید، تا برای مرگ عدالت آموزشی مرثیه بخوانید.

شاید ۶۰ سال دیگر!

مرداد ماه گذشته تسنیم در گزارشی نوشت : «وزارت آموزش و پرورش و سازمان‌های زیرمجموعه آن در برآورده‌های خود تاکید و تصریح می‌کنند سیستان و بلوچستان محروم‌ترین استان آموزشی ایران است؛ سازمان توسعه، تجهیز و نوسازی مدارس ایران که بازوی عمرانی وزارت آموزش و پرورش است برآورد کرده میانگین سرانه فضای آموزشی به ازای هر دانش آموز که مهم‌ترین شاخص آموزشی‌ست و از آن به عنوان معلم دوم یاد می‌شود در کشور حدود 5 متر و در سیستان و بلوچستان با احتساب مدارس تخریبی و ناایمن کمتر از 3 متر است.

همین سازمان برآورد کرده محروم‌ترین منطقه آموزشی سیستان و بلوچستان که محروم‌ترین منطقه آموزشی ایران هم به‌حساب می‌آید بخش دشتیاری چابهار است؛ سرانه فضای آموزشی در این بخش با 29 هزار نفر دانش آموز کمتر از 70 سانتی‌متر است. بر طبق برآورد سازمان توسعه و نوسازی مدارس ایران عمده دانش آموز دشتیاری در کلاس‌های تخریبی، کپری، گلی و عمدتا بدون انشعاب آب و برق درس می‌خوانند.

اداره کل نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس سیستان و بلوچستان برآورده کرده اگر دشتیاری بخواهد به سرانه میانگین فعلی کشوری یعنی چیزی حدود 5 متر برسد با تخصیص اعتبارات فعلی 60 سال زمان لازم است.»

دکتر سید مجید حسینی در ویدئویی از شرایط اسفناک مدرسه روستای دلگان شیخ دشتیاری، روایت کرده است.