اخبار آرشیوی

به گزارش «حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی در جمع نمایندگان تشکل های دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی در حسینیه جماران، با اشاره به این‌که در بحث عرفان دو نوع عرفان مثبت و عرفان منفی وجود دارد، اظهار داشت: کار عارف گام برداشتن در مسیر خدا و این است که دنیا و مافیها را مظهر او ببیند؛ اصولا تفاوت عرفان با علوم دیگر این است که آنها برای موجودات، حسّه موجودی قائل هستند، اما عارف برای ما سوی الله هیچ حسّه وجودی قائل نیست و می گوید همه چیز از خداست که البته گاهی در بیان این موضوع غلو شده است. وی با بیان این‌که طبق بیان عارفان اگر به «من» قائل شویم، دوگانگی را پذیرفته ایم، افزود: عارف به نقطه ای می رسد که هر آنچه غیر خداست از دید او رخت بر می بندد؛ تا اینجا، صفت مشترک میان عارف مثبت و عارف منفی است، اما کار اصلی عارف از اینجا به بعد شروع می شود. تفاوت این دو گروه در اینجاست که همین عرفان گاهی باعث خمودگی و بی تحرکی می شود و بیغوله نشینی را به دنبال می آورد، اما گاهی هم باعث می شود تا عارف به متن اجتماع بیاید که همین امر، تفاوت میان عرفان اهل بیت(ع) و عرفان صوفیه است. عارف مثبت در متن جامعه است و چشم خود را بر ما سوی الله می بندد، اما نسبت به دستورات خداوند و اجرای آن در جامعه بشدت حساسیت دارد. یادگار امام با بیان این‌که مظهر عرفان مثبت امیرالمؤمنین(ع) است، گفت: آن حضرت پسری به نام محمد حنفیه داشت که یکی از پهلوانان بزرگ عرب بود و یکبار هم با یک رومی هم مسابقه داده بود؛ او نقل می کند که در جنگ جمل، کار به جایی رسیده بود که از شدت برخورد شمشیرها با هم، امکان جلو رفتن وجود نداشت و از طرفی پرچم را علی(ع) به من داده بود. چند لحظه ای گذشت و دیدم کسی پرچم را از دستم گرفت و جمعیت را شکافت و به جلو رفت؛ دیدم پدرم علی(ع) است. در عین حال می بینیم که قطب الاقطاب صوفی ها نیز به همین علی(ع) می رسد.