اگر امام حسن(ع) در زمان یزید بودند قطعا مانند اباعبدالله قیام میکردند

دکتر محمد حسین رجبی دوانی، کارشناس تاریخ اسلام، در گفت وگو با «نسیم» درباره شبهه رحلت پیامبر اکرم(ص)، گفت: درباره رحلت یا شهادت وجود مقدس پیامبر اسلام (ص) در تاریخ و حدیث نقل های متفاوتی آمده است؛ نقل مشهور این است که وجود مقدس پیغمبر (ص) بعد از جنگ خیبر توسط زنی یهودی که پدر و همسرش در جنگ با اسلام به هلاکت رسیده بودند، مسموم شد؛ البته پیغمبر (ص) متوجه کار خائنانه او شد و می گویند که در اثر عوارض همین مسمومیت آن حضرت به شهادت رسیدند.

وی در ادامه با تاکید بر این امر که خیبر در سال هفتم فتح شده است، اذعان داشت: پیامبر (ص) اوایل سال یازدهم رحلت کردند؛ اگر بپذیریم که آن سم اثر کرده است هضم این مسئله مشکل می شود که چرا بعد از 4 سال آن سم این تاثیر را از خود بر جای گذاشته است؛ علاوه بر این در نقل این داستان که، که در منابع تاریخی اهل تسنن است و از آنان به شیعه هم سرایت کرده است، اشکالات دیگری نیز دیده می شود.

رجبی دوانی ادامه داد: اگر این نقل را درباره شهادت پیامبر (ص) بپذیریم باید در لسان اهل بیت (ع) و ائمه اطهار (ع) اشاره ایی به این امر شده باشد و یا خود پیامبر (ص) که در حجة الوداع با مردم وداع می کنند و به صراحت اعلام می دارند که سال آینده شما بدون من حج خواهید کرد و من در میان شما نیستم، جا داشت اشاره ایی کنند که این نبودن من و از دنیا رفتن من به سبب خیانتی است که پس از جنگ خیبر صورت گرفت؛ در لسان اهل بیت(ع) اشاره ایی به شهادت پیامبر اسلام (ص) نشده است.

کارشناس تاریخ اسلام افزود: مسئله دیگری نیز مطرح است و ظاهرا در برخی از روایت حتی منسوب به اهل تسنن، گفته شده است که برخی از همسران پیامبر (ص) در آن بیماری منجر به رحلت آن وجود مقدس، خیانت کردند و می توان پذیرفت آن ها پیغمبر را مسموم کردند؛ منتها من چون تخصصی در حدیث ندارم و صاحب نظر در این عرصه نیستم نمی توانم این امر را تائید یا رد کنم.

وی در ادامه با تاکید بر این امر که در لسان اهل بیت (ع) تعبیر شهادت برای پیامبر (ص) به کار برده نشده است، افزود: شخصا معتقدم وجود مقدس پیغمبر (ص) آن چه لازمه ی رسالت خود بود به تمام و کمال انجام دادند، قرآن تکمیل شد، احکام الهی تببین شد و ماموریت رسالت حضرت به پایان رسیده بود؛ من احساس می کنم نمی توان پذیرفت که پیغمبر(ص) اگر مسموم نشده بود باید باقی می ماند و کار ناتمامی داشته که باید تمام می کرده است؛ امیر المومنین علی (ع) را به عنوان جانشین خود و دارای ولایت پس از خود در غدیر خم معرفی کرده بود و از مردم برای وجود مقدس امیر المومنین (ع) بیعت گرفته بود؛ در حقیقت وقت دیدار آن حضرت با خدای متعال فرا رسیده بود.

رجبی دوانی اظهار داشت: آن حضرت مقامی بس رفیع دارد که مرگ به حالت طبیعی برای آن بزرگوار کسر شانی نیست چرا که تمام شهدای صدر اسلام و شهیدان در طول تاریخ همه ی مدیون رسالت پیامبر اسلام (ص) هستند و مقام رفیع آن حضرت به قدری عظیم است که برای احدی دست یافتنی نیست.

رجبی دوانی در توضیح صفت رحمت برای پیامبر اسلام (ص) گفت: پیامبر اسلام (ص) رحمة للعالمین است به این معنا که پیامبر اسلام (ص) رحمت دو جهان است؛ از این جهت هیچ پیامبری موقعیت پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) را نداشتند چرا که بسیاری از پیغمبران مامور هدایت قوم، قبیله، خانواده و حداکثر شهری را بر عهده داشتند و فقط انبیاء اولی العظم هستند که ماموریتی جهانی داشتند.

وی با اشاره به این که پیامبران اولی العظم ماموریتی جهانی داشتند و برای این دنیا بودند، گفت: تنها پیامبر بزرگ اسلام است که رحمة للعالمین است به این معنا که برای هر دو جهان رحمت هستند و این مسئله به سبب عظمت بی نظیر مقام و شخصیت آن وجود مقدس در پیشگاه الهی است.

رجبی دوانی، در گفت و گو با «نسیم»، درباره شبهه تاریخ شهادت امام حسن (ع) نیز گفت: در ارتباط با تاریخ ولادت و شهادت ائمه اطهار(ع) و حتی پیامبر اسلام (ص) نمی توانیم به صورت قطعی و صد در صد یک نقل بپذیریم به جز در مورد واقعه جانگداز و فاجعه عظیم عاشورا که در آن شکی نیست؛ واقعه عاشورا در روز دهم محرم سال 61 هجری اتفاق افتاده است ولی در باقی موارد اختلافی است حتی در مورد ولادت خود امام حسین (ع) نیز این اختلاف وجود دارد.

وی در ادامه با تاکید بر این امر که نقل های مربوط به تاریخ شهادت و ولادت ائمه (ع) را نمی توان به طور قطعی پذیرفت و یا رد کرد، اظهارداشت: در مورد امام حسن (ع) نیز دو دسته از بزرگان شیعه این نقل ها را آورده اند که تاریخ شهادت ایشان روز 7 صفر یا 28 صفر است؛ از دیر باز برخی از علما قول هفتم صفر را گرفته بودند برخی بر 28 صفر تاکید داشتند.

وی در ادامه افزود: استنباط خود من این است که علما و بزرگانی که 28 صفر را ترجیح دادند از آن جا که ارزش نقل ها یکسان بوده است نخواستند 7 صفر که مصادف با ولادت امام کاظم (ع) است، آن شادی با این مصیبت پوشیده شود و در نهایت 28 صفر را پذیرفتند؛ 28 صفر سالروز ارتحال پیامبر (ص) است و در روز آخر صفر نیز شهادت امام رضا (ع) می باشد و این زمان، زمان حزن و اندوه اهل بیت (ع) بوده است در نتیجه بزرگان و علما 28 صفر را ترجیح دادند.

رجبی دوانی درباره صلح امام حسن (ع) گفت: امام مجتبی (ع) به عنوان حجت برگزیده الهی با سایر ائمه (ع) نه تنها فرقی ندارد بلکه بنا بر اعتقاد برخی از بزرگان ما، امام مجتبی (ع) بعد از پدر بزرگوارشان مقام بالاتری نسبت به سایر امامان حتی امام حسین (ع) دارند و امام حسین(ع) نسبت به سایر ائمه (ع) مقام یکسانی دارند.

وی در ادامه اذعان داشت: ما نمی توانیم بگوئیم امام مجتبی (ع) روحیه ایی متفاوت با سایر امامان داشته است و اهل -نعوذ بالله- جنگ و جهاد در راه خدا نبوده است و به صلح اهمیت می دادند؛ چرا که وظیفه و تکلیف الهی هر آن چه باشد، حجت خدا باید به آن عمل کند حال این تکلیف می تواند جنگ و جهاد باشد و یا می تواند صلح و سازش باشد و این مسئله به موقعیتی که پیش می آید بستگی دارد.

رجبی دوانی با اشاره به فرهنگ و اعتقادات شیعه اذعان داشت: در کتب شیعی ما این گونه است که ما معتقدیم و بر این باور هستیم که اگر امام حسین (ع) و سایر ائمه (ع) در موقعیت امام حسن (ع) قرار داشتند همان کاری را انجام می دادند که امام حسن (ع) انجام دادند و به همین ترتیب اگر امام حسن (ع) هم در موقعیت امام حسین (ع) بود به همان شیوه به مبارزه با یزید لعین می پرداخت.

وی در ادامه گفت: شرایط و موقعیت زمان و مکان باعث تفاوت عملکرد امامان است نه این که روحیه ائمه (ع) با یکدیگر متفاوت باشد؛ جالب است بدانید امام حسین (ع) حدود 10 سال و نیم که دوره امامت ایشان بود، بخش اعظم آن با حکومت معاویه مقارن بوده است و ایشان همانند برادر بزرگوارش امام حسن(ع) عمل کردند و پیمان صلح برادر پایبند بودند؛ تا طاغوت پلید اموی به جهنم رفت و شرایط تغییر کرد و یزید لعین روی کار آمد و تکلیف امام حسین (ع) عوض شد.

وی در پایان اظهار داشت: اگر معاویه لعن الله امام حسن (ع) را به شهادت نرسانده بود و آن حضرت در قید حیات بود و معاویه از بین می رفت و یزید روی کار می آمد قطعا امام حسن (ع) مقابل یزید لعین می ایستاد و به همان گونه که امام حسین (ع) قیام کرد ایشان هم قیام می کردند؛ مصلحت اسلام و حفظ دستاوردهای پیغمبر(ص) و جلوگیری از نابودی اسلام ایجاب می کرد که این صلح هرچند بسیار سخت و تلخ و جانکاه، صورت بگیرد تا معاویه در اهداف پلید و شوم خود موفق نشود؛ امام حسن (ع) خواست های اصلی معاویه را با پذیرش صلح ناکام کردو آن ملعون را در هدف اصلیش که محو کامل اسلام بود ناکام گذاشت و مانع تحقق آرزوی شوم او شد.