از لبوفروش تا هنرمند؛ هیچکس حرف نزند!
«نسیم» از توهین و تمسخرهای مخالفین مواضع عزت‌مندانه هنرمندان در زمینه هسته‌ای گزارش می‌دهد؛ حمایت‌تان از درخواست رفراندوم رئیس‌جمهور را باور کنیم یا کوبیدن مُهرتان بر دهان هنرمندان؟
گروه فرهنگی خبرگزاری «نسیم»- شاید در یک دهه اخیر هیچ مسئله ای به اندازه پرونده هسته ای با منافع ملی کشورمان گره نخورده باشد، به دلیل اهمیت فوق العاده این موضوع و تاثیرگذاری آن بر سرنوشت یک ملت است که ماهیت آن به تک تک افراد جامعه ارتباط پیدا می کند.
به همین جهت، خبرگزاری «نسیم»، تصمیم گرفت در حمایت از سیاست اصولی نظام، قدری حوزه اظهار نظرها را برای شهروندان توسعه بدهد و فرزندان انقلابی ایران که در کارزار مذاکرات هستند را در پیشبرد و حفظ منافع ملی دلگرم تر کند، از این رو جامعه هنرمندان به عنوان طیفی که به دلیل بهره مندی از ذات همه‌گیر رسانه نفوذ بالایی در جامعه دارند مورد نظرخواهی قرار گرفتند.
قریب به اتفاق هنرمندانی که از آنها نظرخواهی شد به اهمیت زیاد و حیاتی پرونده هسته ای و مذاکرات با 5+1 اشراف کامل داشتند و البته نگرانی های خود از زیاده خواهی قدرتهای بزرگ در کنار حمایت از تیم مذاکره کننده ایرانی را نیز به نحوی بروز می دادند.
جالب بود که اغلب این عزیزان بیش و پیش از ما بر اهمیت فزاینده و ابعاد مرتبط با منافع ملی این مسئله واقف بودند و از توضیحاتشان می شد فهمید که اخبار مذاکرات هسته ای را دنبال می کنند و نسبت به فریبکاری غربیها نیز نگرانی خود را بروز می دادند.
اما متاسفانه برخی از رسانه های داخلی به جای حمایت از این روند بنای ناسازگاری و مخالفت را گذاشتند و با واکنشهای عجیب و بعضا سخیف هنرمندان عزیزی را که از حق شهروندی برای دخالت در سرنوشتشان استفاده کرده اند مورد حمله قرار دادند، برخی دیگر نیز با طراحی پوستر و پخش آن در شبکه های اجتماعی به تمسخر هنرمندانی پرداختند که دغدغه های ملی خود را مطرح کردند!
هنرمندان هم به جمع لبوفروشان اضافه شدند!
به سخره گرفتن و توهین به هنرمندانی که در باب پرونده هسته ای نظر داده اند با عناوین کنایه آمیزی چون "دلواپسان" و تقلیل موضوعی چنین با اهمیت به دعواهای حزبی و جناحی رویکردی است که اخیرا با تنگ نظری از سوی چند رسانه دنبال شده است.
یکی از این مدعیان آزادی که همواره سنگ مردم را به سینه می زند از دریچه باریک جناحی و در قالب یک یادداشتی احتمالا طنز که لحن آن از عصابانیت نگارنده حکایت دارد به هجو روی آورده و می نویسد: این هنرمندان را اگر در زمان سعید جلیلی بهشان زنگ می زدی مثل تابلوی جیغ ادوارد مونش دستشان را می گذاشتند روی گوششان و می گفتند « اوی واااای سیاست؟ نه منو می خورن منو وارد سیاست نکنین. ولی الان ناگهان مذاکرات جنبه ملی پیدا کرده و وظیفه همه ما است که "اجازه ندهیم"».
تاسف بار آن که جمله مشهور «من اجازه نمی دهم» نیز که به تازگی توسط بزرگان نظام در باب درخواست بازرسی غربیها از تاسیسات دفاعی و بازجویی از دانشمندان هسته ای بیان شده از سوی نگارنده این مطلب داخل گیومه آمده و به سخره گرفته شده است.
در انتهای این مطلب نیز عده دیگری از هنرمندان مانند احمد پورمخبر و امید جهان که در این میانه اظهار نظری نداشته اند را به سخره گرفته شده اند. البته نویسنده در این زمینه سکوت کرده است که چطور خود وی می تواند در مورد همه مسائل اظهار نظر کرده و به تمسخر بپردازد، سایرین باید ساکت شوند و نباید در چیزهایی که به زعم وی نامربوط به شرایط کاری شان است، اظهار نظر کنند.
تعداد دیگری از سایتهای مدعی حمایت از دولت گزارشی را با عنوان «بازی دلواپسان با هنرمندان» منتشر کرده اند و کوشیده اند مسئله ای ملی را در حد نزاعهای جناحی تقلیل دهند و حتی با برخی از هنرمندان تماس گرفته و از آنها خواسته شده تا نظرات خود درباره پرونده هسته ای و گفتگویشان با «نسیم»، را تکذیب کنند!
ادعای وادار کردن هنرمندان به اظهار نظر
وادار کردن هنرمندان به اظهار نظر هسته ای نیز از جمله موارد بامزه ای است که سایتی دیگر مدعی آن شد: «برخی خبرگزاری‌ها و سایت‌ها با طراحی سئوالاتی از هنرمندان، آنها را وادار می کنند در مورد موضوعات پیچیده فنی و سیاسی اظهار نظر کنند و تیم مذاکراتی را به حفظ منافع ملی و رعایت خطوط قرمز دعوت کنند . »
از ادعای نویسنده این سایت این معنا بیرون می آید که جامعه هنری کشور در یک فضای پلیسی نفس می کشند و حتی برای اظهار نظر در پاسخ به یک خبرنگار از آزادی بیان برخوردار نیستند و نکته دیگری که از ادعای «وادار کردن» بیرون می آید توهین به شعور فعالان عرصه هنری کشور است.
این سایت، در ادامه مطلب خود که با تیتر کنایه دار و توهین آمیز «کارشناس برای نقد مذاکرات هست، شما به بازی بپردازید»، منتشر شده است، می افزاید: «هنرمندان در این نمایش همان نقشی را بازی می‌کنند که تا پیش از این، دلواپسان و منتقدان دولت و تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای بازی می‌کردند.»
در حالیکه «نسیم» به انگیزه تقویت تیم مذاکره کننده هسته ای برای مقاومت بیشتر مقابل زیاده خواهی دشمنان از هنرمندان نظرخواهی کرده اما این سایت خبری مدعی شده: «این سلسله مصاحبه‌ها با هدف رودررو قرار دادن هنرمندان با مذاکره‌کنندگان گرفته شده است و این در حالی است که اطلاعات آنان در حد و اندازه‌ای نیست که بتوانند در موضوع تخصصی مذاکرات هسته‌ای اظهارنظر کنند . »
این قلمها به گونه ای از تخصصی بودن مسائل هسته ای دم می زنند که گویی فهم و ادراک مردم از کلان یک موضوع مرتبط با منافع ملی عاجز است و این در حالی است که اصولا کلیت و ماهیت پرونده هسته ای کشور برای هر شهروند ایرانی قابل فهم و تحلیل بوده و لزوما هم قرار نیست مردم درباره جزییات کارشناسی موضوع نظر بدهند بلکه صیانت از اسرار کشور و امنیت جانی دانشمندان هسته ای موضوع کلانی است که در قالب فهم هر ایرانی می گنجد و اتفاقا در جهت تقویت تیم هسته ای بر آن تاکید می شود.
فهم این موضوع که اظهار نظر هنرمندان در باب مذاکرات هسته ای کشور جنبه سیاسی و جناحی نداشته بلکه وجهه ای ملی دارد و در راستای همدلی و همزبانی با دولت است زیاد پیچیده نیست؛ واقعیتی که معلوم نیست چرا کام برخی را تلخ کرده است.
و در نهایت این نکته جلب نظر می کند وقتی رئیس جمهور در سخنرانی خود صراحتا می گوید:«خوب است بعد از 36 سال یک بار هم که شده این اصل قانون اساسی را اجرا کنیم و برای مسائل مهم اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به جای آنکه قانونی در مجلس تصویب شود، ماده قانونی یا برنامه را مستقیم به آرای مردم و همه‌پرسی بگذاریم»، چگونه برخی که مدعی حمایت از ایشان هستند اظهار نظر چند هنرمند در جهت سیاست های کلی نظام را بر نمی تابند و چنین بر می آشوبند؟ آیا این که هنرمندان به عنوان عضوی از اعضای جامعه، خواستار حفظ امنیت کشور می شوند حرف شرم آوری است یا عده ای مخالف این صحبت هستند و این گونه جیغ بنفش می کشند؟
