وقتی تملق و اغراق جای بیمه هنرمندان را می گیرد!

گروه فرهنگی « نسیم آنلاین »- اینکه دولتمردان ما سعی می کنند بیماری اهالی هنر و در بستر قرار گرفتن آنها را مجالی کنند برای گرفتن تصاویر یادگاری و سخنرانی در باب کیفیت آثار هنری این هنرمندان بدجوری اپیدمی شده است. دیگر کار از وزارت ارشاد و بهداشت و مسئولان هنری گذشته و نمایندگان مجلس هم پا به این وادی گذاشته اند.

این اتفاق اگر در تمام سال بیفتد ایرادی ندارد یعنی اگر نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی یا مسئولان هنری مملکت در تمام سال و برای حل مشکلات مرتبط با بیماریهای اهالی هنر برنامه جامعه داشته باشند خیلی هم خوب است اما اتفاقی که افتاده این است که همچنان هنرمندان ایرانی از داشتن یک بیمه جامع که حق حداقلی شهروندان است محرومند و برای یک عمل جراحی باید خانه و خودرویشان را بفروشند اما از آن طرف تا یکی از هنرمندان مشهورتر به بیماری صعب العلاجی دچار می شود حجم عکس یادگاری و سخنرانی درباره وجوهات هنری وی به ناگاه انبوه می شود!

این سخنرانی ها هم چون بدون پایه منطقی صورت می گیرد اغلب آلوده می شود به اغراق و زیاده گوییهایی که بناست هنرمند بخت برگشته را تا عرش بالا برساند. البته که این به عرش رساندن هم فقط در کلام است و در عمل همچنان جامعه هنری وجود دارد و هزارویک مشکل رفاهی که اصلی ترین اش همان بیمه است.

آن دولتمردی که بلافاصله بعد از شنیدن خبر سرطان فلان کارگردان به همراه مدیر روابط عمومی و عکاس اختصاصی شان بیمارستان محل بستری این کارگردان را قرق می کند و مدام از حمایتهایش از این کارگردان می گوید آیا خبر دارد که همچنان جامعه هنری ایران از داشتن یک بیمه تکمیلی که به معنای واقعی کلمه "تکمیلی" باشد و در روزهای گرفتاری به داد هنرمند برسد محرومند.

آن آقای نماینده مجلسی که در گفتگویش فلان کارگردان را دارای رتبه ششم در سینمای دنیا می داند(!) و از لزوم حمایت از وی به هنگام ابتلا به بیماری می گوید آیا خبر دارد که شرکت بیمه ای که سال قبل به هنرمندان بیمه تکمیلی داد و البته وجه نقد بابت این بیمه را هم ابتدا از آنها گرفت از انجام بسیاری از تعهدات خود نسبت به بیمه شدگان سرباز زد؟

آن وزیری که با واژگان پرطمطراق جامعه هنری را نور چشم دولتمردان می داند و از لزوم توجه به آنها به هنگام بیماری می گوید هیچ خبر دارد که هنرمندان هنوز آن قدر رسمیت نیافته اند که به مانند بسیاری از اصناف مملکتی بیمارستان که هیچ چند درمانگاه مختص به خود داشته باشند که لااقل نصف هزینه های درمان را به آنها تخفیف دهد؟

آن مدیرعامل خانه سینمایی که احتمالا به دلیل تبحر بالا در انجام مشاغل گوناگون علاوه بر کارگردانی و تهیه کنندگی، دبیری یک جشنواره بین‌المللی(!!) را هم برعهده گرفته آیا خبر دارد که وظیفه اش در قبال سینماگران فقط این نیست که به هنگام بستری شدن به سراغ آنها رفته و بعد اخباری نادرست را درباره سلامتی آنها به رسانه ها دهد؟ این آقای مدیرعامل می‌داند که فقط با بودجه یک سال جشن های ریز و درشت خانه سینما می توان بیمارستانی نسبتا مجهز برای اهالی سینما فراهم کرد؟

آن دولتمرد، آن نماینده مجلس، آن وزیر و آن مدیرعامل خانه سینما اگر این دردها را ندانند و کاری برای آن نکنند که بی شک شایستگی مقامی که به آنها سپرده شده را ندارند.

اما اگر این صاحب منصبان این دردها را بشناسند و باز هم فقط به هنگام بیماری هنرمند به سراغش رفته و به فکر سلفی گرفتن باشند قطعا بویی از انسانیت نبرده اند.