"آس و پاس" از منظر تصویرسازی رایانه‌ای، تجربه‌ای جدید در سینمای ما است

آرش معیریان از جمله کارگردانانی است که تقریبا بخش عمده فعالیتهایش در سینمای بدنه و ساختن فیلمهای تجاری بوده است؛ این نکته ای است که نه تنها خودش هم آن را پذیرفته بلکه آن را ارزشمند هم می داند چون لااقل مدام سربار بخش دولتی و به دنبال بودجه های دولتی نیست و در بخش خصوصی سینما و برای مخاطب عامی فیلم می سازد که به سینما می‌رود تا سرگرم شود.

تازه ترین فیلم معیریان «آس و پاس» نام دارد که محصول پویافیلم است؛ شرکتی که سالها به کار تولید برای سینمای بدنه پرداخته است. معیریان درباره تازه ترین وضعیت اکران «آس و پاس» به « نسیم آنلاین » گفت: نسخه نهایی فیلم آماده شده و منتظر فرصتی هستیم برای اکران آن.

وی ادامه داد: در این فیلم هم به مانند فعالیتهای قبلی ام نگاهم به تماشاگر عام است چون فکر می کنم سینما با مخاطب است که معنا پیدا می کند و بدون مخاطب حلقه ای از زنجیره سینما کم می شود.

معیریان در توصیف فضای کلی «آس و پاس» بیان داشت: این فیلم تجربه جدیدی است در سینمای ایران. جدید از منظر استفاده از تروکاژهای رایانه ای و ویژوال افکتی که پیشتر بخصوص در سینمای تجاری مردم پسند تجربه نشده بود.

آرش معیریان در پاسخ به این پرسش که آیا استفاده از تروکاژهای رایانه ای برای توصیف یک داستان فانتزی است اظهار داشت: «آس و پاس» فیلمی است که مایه های مختلفی دارد؛ هم زمینه ملودرام دارد و هم زمینه اکشن و هم زمینه فانتزی دارد و هم زمینه های مناسب برای کودک و نوجوان. شخصا آن را ترکیبی از ژانرهای مختلف با زیربنای سرگرم سازی مخاطب می دانم.

آرش معیریان که سابقه تولید آثاری در ژانرهای مختلف هم دارد و از جمله یکی از آثار ترسناک استاندارد سینمای ایران با عنوان «احضارشدگان» را ساخته است در چرایی عدم رجعت دوباره به این ژانر پرمخاطب در سینمای دنیا بیان داشت: این برمی گردد به شرایط تولید سینمای ایران در ژانرهای مختلف و چیزی نیست که کارگردان بتواند شخصا به سراغش برود. این تهیه کنندگان هستند که معمولا به کارگردانها پیشنهاد همکاری می دهند و وقتی پیشنهاد در این ژانر به ما نمی شود ترجیحا نمی توانیم چنین فیلمی بسازیم.

وی با اشاره به سوابق کاری اش به « نسیم آنلاین » گفت: من سعی کرده ام تمامی ژانرهای سینمایی را در حد وسعت سینمای ایران کار کنم. از فیلمی کودکانه مثل «فیتیله و ماه پیشونی» گرفته تا یک درام خانوادگی مثل «ساعت شلوغی» و یک فیلم ترسناک مثل «احضارشدگان» و حتی یک مجموعه ماجرایی مثل «رالی ایرانی» که در شبکه خانگی تجربه شد.

معیریان ادامه داد: در تمامی این تجربه ها هم به لحاظ تکنیکی سعی کردم کار استاندارد کنم ولی مشکل اینجاست که غلبه نوعی نگاه ساده انگاری در بدنه شبه‌روشنفکران باعث می شود این طور متبادر شود هر که فیلم برای مردم و مخاطب عام می سازد سطحی قلمداد شود و هر که فیلم جشنواره ای بی مخاطب بسازد، عمیق! در صورتی که اتفاقا همه جای دنیا سختترین کار تولید محصول برای مخاطب عام است وگرنه اینکه با بودجه دولت فیلم کم مخاطب بسازیم واقعا سودی ندارد.