اخبار آرشیوی
حسین انتظامی، نماینده مدیران مسئول رسانه‌ها در هیأت نظارت بر مطبوعات: خیلی از رسانه‌های ما رسانه نیستند بلکه ابزار دست سیاست‌ورزان شده‌اند/ بسیاری از سایت‌های ما، شب‌نامه‌های الکترونیک هستند/ حذف خبر از روی خط خبرگزاری، قاعده رسانه نیست
به گزارش «نسیم»، حسین انتظامی نماینده مدیران مسؤول در هیأت نظارت بر مطبوعات و مدیر ارشد سابق دو روزنامه جام جم و همشهری در گفتگو با بیست‌ونهمین شماره ماهنامه مدیریت ارتباطات ضمن بیان این مطالب، افزود: - رسانه‌های ایرانی باید استراتژی و رتبه‌بندی داشته باشند تا مخاطب بتواند ارزیابی مناسبی از رسانه خود داشته باشد و در این زمینه حتی «اگر رسانه‌های غربی کار خوبی کردند، باید کپی‌برداری کنیم.» - الان خیلی از رسانه‌های ما رسانه نیستند بلکه ابزار دست سیاست‌ورزان شده‌اند. سیاسیون آداب و قواعد سیاست‌ورزی را بلدند (اگر بلد باشند!) اما به هر حال با آداب حوزه دیگر یعنی رسانه آشنا نیستند. عین نظامیان که آداب نظامی‌گری را بلدند و با قواعد حوزه سیاست یا حوزه رسانه آشنا نیستند. - قاعده رسانه ایجاب می‌کند شما طرف نباشید و ظاهراً روایتگر باشید، یعنی در نهایت شفاف باشید، آیین‌نامه داشته باشید و شب‌نامه نباشید؛ در حالی که خیلی از سایت‌های امروز ما شب‌نامه الکترونیک هستند. قاعده رسانه ایجاب می‌کند که حریم خصوصی را پاس دارید و حق پاسخگویی قائل باشید، مثل منشور باشید که انعکاس‌دهنده همه پرتوها است و الا بولتن حزبی هستید، نه
رسانه عمومی و اجتماعی، ایجاب می‌کند که مسؤولیت‌‌شناس باشید، باسواد باشید، هیجان زده نشوید که حالا به خاطر یک انتقاد (و از قضا انتقاد درست) و برای جبران قصور قبلی، راه افراط در پیش بگیرید و سه شبانه‌روز، کل کانال‌های رادیو و تلویزیونی را به زلزله‌ای اختصاص دهید که تلفات آن 250 نفر بوده است. مگر برای زلزله بم با چند ده هزار کشته چقدر گزارش و زیرنویس دادیم و عزا پخش کردیم؟ - همه ما به خاطر درگذشت هموطنانمان غمگین هستیم و خود را در غم بازماندگان شریک می‌دانیم اما رسانه که نباید اختیارش را بدهد دست موج احساسات یا از آن بدتر، به دست تعاملات و تسویه حساب سیاسیون. با این کار، هزینه حادثه بعدی را بالا می‌بریم و سرمایه‌های اجتماعی را به حراج می‌گذاریم. سوار شدن بر موج احساسات، قاعده دنیای سیاست است اما قاعده رسانه نیست. - واژه «استراتژی» مثل خیلی از مفاهیم دیگر به قدری دستمالی شده و به قدری توسط افراد بی‌اطلاع به کار برده شده که از اساس، انحراف یافته و دچار کژتابی شده است. اولاً استراتژی چیزی نیست که هر روز دستخوش تغییر باشد. - نمی‌توانیم بگوییم برای یک روزنامه یا خبرگزاری استراتژی می‌نویسیم در صورتی که بی‌توجه
به استراتژی کلی کشور در حوزه رسانه‌ای باشد. حتی استراتژی کلی کشور در حوزه رسانه نمی‌تواند بی‌ارتباط با سیاست‌های کلی نظام باشد. - نه تنها در رسانه‌ها بلکه در بسیاری از امور کشور قائل به استراتژی نیستیم. وجود ضرب‌المثل‌هایی مثل «هرچه پیش آید، خوش آید» یا «چو فردا شود، فکر فردا کنیم»، معرف آن است که در فرهنگ عمومی خیلی به برنامه‌ریزی توجه نداریم. - سی سال پیش تکالیفی را برای دولت قائل بوده‌ایم که هنوز بر اساس همان برداشت‌ها عمل می‌کنیم، در حالی که سیاست‌های کلی عوض شده. آیا نظام صدور مجوز، روش‌های نظارتی، مدیریت کلان اقتصاد رسانه، ترویج بنگاه‌های مطبوعاتی، واگذاری بنگاه‌های مطبوعاتی دولتی و مقولاتی از این دست رخ داده یا لااقل سیاست‌گذاری شده است یا خیر؟ - در بسیاری از استان‌های کشور حدود 100 و 150 نشریه داریم که اتفاقاً همین تعداد زیاد به مقوله‌ای ضد‌توسعه‌ای تبدیل شده. وظیفه حاکمیت که بنده هم به عنوان عضو هیأت نظارت بر مطبوعات مخاطب همین حرف هستم، این بوده که به متقاضیان قبلاً اطلاع بدهد که چند تا نشریه فعال داریم، چند تا در مرحله مجوز داریم، سطح تقاضا چقدر است، وضعیت نیروی انسانی چگونه است،
در چه حوزه‌هایی وفور یا خلاء وجود دارد و... تا او با چشم باز سرمایه‌گذاری کند که چنین چیزی را نداریم. - حذف خبر از روی خط خبرگزاری، قاعده رسانه نیست. ممکن است حذف و پاک کردن، قاعده مهندسی ساختمان باشد اما قاعده رسانه نیست. اگر مدیران رسانه‌ای مطلع و مقتدری داشته باشیم، وقتی کسی -هرچقدر عزیز- به آنها زنگ می‌زند که فلان خبر را از روی خط حذف کنید، عذرخواهی می‌کنند و به او می‌فهمانند که خبر روی وب مثل پخش خبر از تلویزیون است. - مگر می‌شود پس از پخش یک خبر از تلویزیون، زمان را به عقب برگردانیم و به مجری بگوییم جور دیگر بگوید؟ چنین مدیر مطلع و مقتدری باید به آن فرد بفهماند که چاره کار در وب و تلویزیون، تکمیل، اصلاحیه و حتی عذرخواهی است نه اینکه آن دستور را تمکین کند و با این تمکین خود، حذف خبر از روی محیط وب را به یک رویه و مطالبه تبدیل کند. - وجود مدیران رسانه‌ای مطلع و مقتدر سبب می‌شود شهامت روزنامه‌نگاران زیاد شود زیرا احساس پشتیبانی می‌کنند و از نهاد رسانه نیز صیانت می‌شود.
