به گزارش «نسیم»، این بازیگر درباره بازی بازیگران کودک و نوجوان جلوی دوربین سینما گفت: به نظر من باید با کودکان در حین بازی جلوی دوربین، یک ارتباط حسی برقرار کرد و البته این ارتباط به زور به دست نمی آید. کودکان با هوش هستند و میفهمند طرف مقابل دوستشان دارد و یا فقظ ظاهر فریبی میکند. تجربه نشان داده که نباید برای بازی گرفتن همه عوامل بسیج شوند و کودک از این شلوغی و توجه ویژه احساس عدم امنیت می کند و نمی تواند بازی درستی انجام بدهد. جهانگیر الماسی نیز در این باره گفت: کودک جلوی دوربین بازی نمیکند، بلکه نقشش را باور میکند. این وضعیت برای بازیگر نقش مقابل ویژگیها و سختیهایی دارد. بازیگری جلوی دوربین بازی کردن موقعیتهای مختلف به دروغ و یا بر اساس حقیقت است. البته سینما به تکنیک وابستگی زیادی دارد و مساعدت ابزارهای تکنیکی به بازیگر کودک در جهت ارائه بازی درست کمک میکند. وی افزود: هدایت درست بازیگران کودک در کیفیت بازی او نقش دارد. موقعی که بازیگر کودک نقشش را باور کند و سایر عوامل و بازیگران نقش مقابل به او کمک کنند، به راحتی میتواند با فضای فیلم مانوس و همراه بشود. این بایزگر ادامه داد: باید به این نکته
توجه داشت که کودکان با هر تعداد فیلمی که بازی کرده باشند، درهر صورت بازیگر حرفهای نیستند. برخی از مواقع طبق ایجاب نقش و نظر کارگردان باید با بازیگر کودک دوست و رفیق شد تا فضای حسی در کار به وجود بیاید. یادم میآید در فیلم «پشت پرده مه» با علیرضا شیخالاسلامی بازیگر کودک فیلم که به لحاظ فیزیکی معلولیت داشت، تلاش کردیم رابطهای انسانی برقرار کنیم و ماحصل کارهم درست از کار در آمد.