اخبار آرشیوی

به گزارش خبرنگار «نسیم»، رحمان سیفی‌آزاد، کارگردان این نمایش در نشست خبری امروز خود در خانه هنرمندان، گفت: - تمرین های این گروه از اواسط مرداد ماه آغاز شد و 45 روز فشرده را پشت سر گذاشتیم تا به اجرا برای اول مهر ماه برسیم. اول مهر ماه اجرای افتتاحیه بود و از دوم مهر نیز اجرای عمومی آغاز شده و تا 12 یا 13 آبان ماه ادامه دارد که با توجه به در پیش بودن محرم امکان اجرای بیشتر وجود ندارد. - بعد از 12 سال دوری به عرصه تئاتر بازگشتم که دلیل دور بودنم بعد از اجرای نمایش شب نشینی در جهنم بود به دلیل عدم تفاهم با مسئولان وقت ترک عرصه تئاتر کردم. پس از این سالها و با تغییر مدیریت تلاش کردم بعد از 12 سال دوری به عرصه تئاتر کشور برگردم که زحمت های دکتر سرسنگی نیز در فراهم آوردن شرایط اجرای نمایش من موثر بود. - همیشه دوست داشتم متن ایرانی کار کنم ولی باید این نکته را یادآور شوم که اجرای متن های ایرانی با سختی های فراوانی در داخل کشور روبرو است. نمی دانم که این سختی ها چه زمانی رفع می شود ولی باید بدانید که تا آن زمان شاهد یکه تازی ادبیات جهان در تئاتر کشور خواهیم بود. البته ظاهرا برای رفع مشکلات تئاتر همتی در میان مسئولان فرهنگی کشور وجود ندارد. - شرایط کار در تئاتر کشور نسبت به 12 سال قبل سخت تر شده به این علت که هم نیروهای عرصه تئاتر زیادتر شده و هم متاسفانه امکانات مورد نیاز آن از قبیل سالن های نمایش نسبت به گذشته هیچ رشدی نداشته است. همچنین رقابت برای کسب امکانات در میان هنرمندان زیادتر شده و همین فعالیت در عرصه تئاتر کشور را سخت تر کرده است. - در حال حاضر مدیریت تئاتر کشور به دنبال مقایسه خود با سایر کشورهای دیگر است و از این نکته غافل شده که مدیریت تئاتر هر کشور باید متناسب با شرایط فرهنگی ان کشور باشد. متاسفانه شرایط و وضعیت تئاتر در کشور آنقدر بی تفاوت شده که مدیریت فرهنگی کشور هم برای رفع مشکلات آن تلاشی از خود نشان نمی دهد. - تئاتر شهرستانها فقط با برگزاری جشنواره های سالانه زنده است والا در حوزه نمایش های گروهی و موردی حرکتی ندارد. این شرایط روز به روز بدتر می شود و چند منظوره بودن اکثر سالنهای نمایش گواه این وضعیت ناگوار است. وقتی شرایط نمایش ها در تهران نامناسب باشد وضعیت شهرستانها بسیار بدتر و نامناسب تر است. - آموزش عالی هم مشخص نیست چرا در این شرایط نامناسب تئاتر کشور جذب دانشجو در این عرصه را ادامه می دهد و متاسفانه به فکر آینده دانشجویان محصل در رشته تئاتر هم نیست. - جریان تئاتر مطلقا در کشور وجود ندارد؛ به عبارتی بهتر گروه های مشخصی که تعریف و امکانات داشته باشند و دست به تجربه های نو وخلاق بزنند و حرکت و جنیش فرهنگی در کشور ایجاد کنند و از این راه نیز ارتزاق کنند، نداریم. - این نمایش در سال 1980 در آمریکا نوشته شده و برای آن زمان است. اگر قصد داشتم ان را عینا اجرا کنم 3 تا 5 ساعت تماشاگر باید برای دیدن آن وقت صرف می کرد. همچنین متن نمایش تلخیص شده و به نحوی تغییر کرده که با مردم و فرهنگ ایرانی سازگار شود و به همین جهت زمان آن به 100 دقیقه کاهش یافته است. - بی برنامه گی جز لاینفک تئاتر ایران بوده است. برنامه قطعی برای اجرای آینده ندارم ولی امیدوارم در صورت فراهم شدن شرایط لازم برای سال آینده کاری دیگری را برای اجرا آماده کنم.