اخبار آرشیوی

این کارشناس علوم حدیث، در گفتگو با خبرنگار «نسیم»، ضمن بیان این که ماه " ذی الحجّة " با توجه به استعدادهای فراوانی که در خود دارد ، دارای شأن و منزلت ویژه ای می باشد که در آیات و روایات هم به آن ها اشاره شده است، گفت: - در تفاسیر و روایات گوناگونی آمده است که شب های ده گانه ای که در آیات اول سوره ی فجر 1 ذکر شده است همان شب های ده ی اول ماه ذی الحجة می باشد. و سوگندی که به این ده شب تعلق گرفته به دلیل کثرت عظمت و ظرفیت بالای این دهه ی مبارک می باشد. - همچنین در آیه ی بیست و هشتم سوره مبارکه حج نیز منظور از "ایام معلومات " ده روز اول ماه ذی الحجة تفسیر شده است که خداوند انسان را به یاد خودش در این ایام امر فرموده است . 2 - پیامبر بزرگوارمان که سلام و رحمت خدا بر ایشان باد در روایتی فرموده اند که : هیچ روزی نیست که به جا آوردن عمل صالح در آن نزد خداوند محبوب تر از روزهای ده گانه _ دهه ی اول ذی الحجة _ باشد. 3 - مراجعه به متون روایی و کتبی که اعمال ایام سال در آنها آمده نشان می دهد ، آنچه در این ایام از اذکار و نمازها وارد شده است بیشتر جنبه ی توحیدی و اتصال به ذات اقدس خداوند دارد و تسبیح و تهلیل سفارش شده در این روزها همگی در راستای بنده پروری و خلاصی از شرک های درونی و رسیدن به مقام یکتا پرستی ست.4 - خصوصیت بسیار مهم دیگر در این ایام ، وجود روزهای با عظمتی ست که هر یک منبع خیر و منشأ نزول برکات خداوند هستند. روز عرفه که روز دعاست ، روز شوریدگی در عبادت است ، روز پاک شدن از گناهان و توفیق دوباره ایست که خداوند برای توبه ی دوباره به انسان داده است. این روز با دعای مأثور از حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام برکت دیگری یافته است که حضرت از آفرینش انسان تا به آخر را ذکر می فرماید و یک دوره ی کامل بازگشت به معرفت نفس را می آموزد تا از همین راه بنده ی عارف به معرفت خداوند برسد. - توجه خاص به حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و دعای در حق ایشان و درخواست از خداوند برای تعجیل در ظهورشان ، و آرزومندی ما برای اینکه مورد عنایت و دعای وجود با برکت شان قرار بگیریم از نعمات فراوان این روز بزرگ است. امام منتظَری که سال هاست در صحرای عرفات دعای به جای مانده از جد غریبشان را می خوانند و عرفات را با اشک های شان متبرک می کنند. - و نیز توجه ویژه ای که در این روز به زائران حضرت اباعبدالله علیه السلام می شود و امیدی که در دل گنهاکاران برای بازگشت دوباره به سوی خداوند زنده می شود.خود دارای اسراری ست که در این کوتاه نمی گنجد! - عید قربان هم می تواند به عنوان والاترین فرصت برای ذبح تمام خواسته ای نفسانی و تعلقات مادی ، فرصت دیگری باشد که خداوند در این ایام به بندگانش می دهد. خواه حج گزاران باشند که بعد از عرفات و کسب شعور در مشعر وارد منا شده اند و عید بندگی را با قربانی کردن جشن می گیرند و خواه جاماندگان از قافله ی حاجیان باشند که در دل هزار تعلق دنیایی و دست و پاگیرشان را ذبح می کنند. چه اینکه تنها کسی می تواند بنده ی واقعی باشد که بسته ی دنیا و نفس و خودخواهی ها نباشد. چطور می شود ادعای بندگی کرد و توقع پرواز به سوی معراج انسانیت داشت در حالیکه پای نفس در گل متعفن منیت ها و تعلقات مانده باشد؟ چه این تعلق مال و اولاد باشد و چه خواسته های نفس و دوست داشتن های غیر خدایی ! - ضمن آنکه آنچه در قربانی کردن اتفاق می افتد یک نوع رهایی و آزادگی در پی دارد که باید در مقدمه اش ده روز عبادت خاضعانه باشد و شناخت عارفانه ای در عرفه شکل گرفته باشد تا با روشنی ضمیر ، و آگاهی و اختیار ، ذبحِ هر آنچه غیر خداست در دل صورت بگیرد. - صد البته "حج" با تمام اوصاف بی نظیرش هم ظرف زمانی این ایام است و هم ظرف مکانی ، عرفات و مشعر و منا و طواف خانه ی خداوند حاجیان را پرشتاب تر به این مقصود می رساند....طوبی لهم .... - و در نهایت انسانی که مجاهده کرد و غیر خدا را از وجود خودش پاک کرد ، آمادگی پیدا می کند تا قلبش شایسته ی پذیرش ولایت شود و یکی از اسرارغدیرخم همین است. یعنی محبت ولایت جز در قلب های پاک خانه نخواهد کرد و اگر خواستار ورود در جرگه یاران ولایی ولایت هستیم راهی جز دل کندن از غیر نداریم چرا که باید امر ولایت را از نفس خود بیشتر دوست بداریم. و خواست او را بر خواسته ی خود مقدم بداریم ، همانطور که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم در خطبه ی غدیر از ما خواستند و نور ولایت را به امر خداوند بر ما بخشیدند.