اخبار آرشیوی

به گزارش خبرنگار «نسیم»، این نویسنده در بخش‌های دیگری از اظهارات خود در این مراسم که عصر روز گذشته در محل سازمان هنری و رسانه‌ای اوج برگزار شد، ضمن اعلام این مطلب افزود: - ما ایرانی‌ها روحی داریم که بر مبنای آن علاقه داریم از تجربه‌های زیسته خود سخن بگوییم و بنویسیم. بهترین داستان‌های دولت‌آبادی، شرح تجربه‌های زیسته اوست. در جنگ هم ما با نویسنده‌های تجربی روبرو بودیم. نسل بعد از انقلاب، اتفاقات زمان انقلاب را نزیسته است. غالب نویسنده‌های نسل انقلاب که گلابدره‌ای هم از آنها محسوب می‌شد، به دلیل وقایع بعد از انقلاب به سمت مسائل سیاسی کشیده شده و مانند ساعدی در برابر آن ایستادند. - باید رویکرد علمی به رمان داشت. ما هنوز فرصت این کار را داریم. رویکرد علمی به رمان نداریم. بعید می‌دانم نویسنده‌ای در ایران پیدا شود که برای نوشتن رمانش‌، تحقیق آکادمیک کند. چیزی که در غرب اتفاق می‌افتد. هرچند این امر نیز چندان غیرمعمول نیست. تا وقتی نافعان انقلاب و اصولا نافعان هر پدیده‌ای در قید حیات هستند، نمی‌شود خیلی از حرف‌ها را زد. باید اذعان داشته‌ باشیم که هنوز به بسیاری از دستاوردها و اهدافی که مردم برای آن انقلاب کردند، نرسیده‌ایم. با توجه به شرایط فعلی و فکر می‌کنم رمان‌نویسی طی دهه‌های آینده متحول خواهد شد. - گلابد‌ره‌ای شبیه هیچ کس به جز خودش نبود. از جریان غالب روشنفکری عبور کرده بود. به ادبیات و زبان انگلیسی تسلط خوبی داشت. فضای روشنفکری را به خوبی می‌شناخت. قبل از انقلاب با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود و از آنجا حقوق می‌گرفت. می‌گفت آخر هر سال، لیلی امیرارجمند مرا صدا می‌زد که بالاخره بنشین یک کتاب برای ما بنویس تا دهان ساواک را ببندیم. با این حال قبل از انقلاب هیچ کتابی برای کانون ننوشت. می‌شود از آن مرحوم یاد گرفت که به هیچ کس وابستگی نداشت و آزاده بود.