چین با «ابتکار حکمرانی جهانی» به تقابل با واشنگتن برمی‌خیزد؛ پکن در حال بازتعریف نظم بین‌المللی است
رئیس‌جمهور چین در نشست سازمان همکاری شانگهای، «ابتکار حکمرانی جهانی» را به عنوان راهبردی نوین برای مقابله با سیاست‌های یکجانبه‌گرایانه آمریکا و بازتعریف نظم بین‌المللی ارائه داد. این اقدام پکن که با استقبال گسترده کشورهای در حال توسعه و قدرت‌هایی مانند روسیه مواجه شد، پاسخی راهبردی به تلاش‌های واشنگتن برای حفظ هژمونی خود خوانده شده و نشان‌دهنده عزم جدی چین برای تقویت نقش خود در حکمرانی جهانی و ایجاد یک سیستم بین‌المللی چندقطبی است.
نسیم‌آنلاین: شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، در نشست سازمان همکاری شانگهای که با حضور رهبران کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، روسیه و پاکستان برگزار شد، ابتکار جدیدی با عنوان «ابتکار حکمرانی جهانی» را ارائه داد. این طرح که چهارمین ابتکار جهانی شی محسوب می‌شود، پاسخی مستقیم به سیاست‌های یکجانبه‌گرایانه واشنگتن و تلاش‌های آن برای حفظ سلطه در عرصه بین‌المللی ارزیابی می‌شود.
بر اساس این گزارش، ابتکار حکمرانی جهانی چین بر عمل‌گرایی، عدالت و انصاف تأکید دارد و هدف آن رسیدگی به علل ریشه‌ای بحران‌های جهانی و تقویت نقش کشورهای در حال توسعه در فرآیند تصمیم‌گیری‌های بین‌المللی عنوان شده است. این طرح به دنبال حل چهار چالش اساسی جهان یعنی توسعه، امنیت، اعتماد و حکمرانی است.
واکنش جامعه بین‌المللی به این ابتکار بسیار قابل توجه بود. کشورهایی همچون روسیه، پاکستان، بلاروس، ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا بلافاصله از این طرح استقبال کرده و حمایت خود را از آن اعلام کردند. این اتحاد نوظهور نشان‌دهنده نارضایتی فزاینده از رهبری آمریکا و تمایل به یک سیستم حکمرانی عادلانه‌تر و چندجانبه‌گراست.
مقامات چینی از جمله وانگ یی، وزیر امور خارجه این کشور، تأکید کردند که ابتکار حکمرانی جهانی با اهداف منشور سازمان ملل متحد مطابقت دارد و در پی تقویت نقش محوری این سازمان است. آنها این طرح را راهکاری برای مقابله با تأثیرات منفی یکجانبه‌گرایی آمریکا و ایجاد تعادل در قدرت جهانی دانستند.
تحلیلگران بین‌المللی معتقدند ابتکار حکمرانی جهانی پکن، نه تنها یک چالش جدی برای هژمونی ایالات متحده به شمار می‌رود، بلکه نمادی از بلوغ دیپلماسی چین و نقش فعال و پیشروی آن در شکل‌دهی به آینده نظم جهانی است. این طرح آینده‌ای چندقطبی را ترسیم می‌کند که در آن هیچ کشوری نمی‌تواند جایگاه مطلقی داشته باشد و صدای همه کشورها، به ویژه جهان در حال توسعه، شنیده خواهد شد.
