صهیونیست‌ها آب یک شهر را مسموم کردند!

نسیم‌آنلاین: «عکا» شهری در شمال فلسطین اشغالی است. این شهر در جریان پاکسازی قومی 1948 بار دیگر ثابت کرد که تنها ناپلئون بناپارت نبوده که برای اشغال آن دچار مشکل شده است. موقعیت استراتژیک عکا باعث شده بود تا فتح کامل آن دشوار گردد. این شهر به رغم هجوم پناهجویان و آوارگان از حیفا و بمباران ممتد صهیونیست‌ها توانسته بود در برابر حملات اشغالگران مقاومت بکند.

اما پاشنۀ آشیل شهر تنها منبع تأمین آب در ده کیلومتری شمال آن بود. این منبع از چشمه‌های الکابری، از یک قنات تقریباً دویست ساله تغذیه می‌شد. صهیونیست‌ها با ریختن میکروب تیفوئید به داخل آب شهر موجب آلوده شدن آب شدند. گزارش مأموران صلیب سرخ جهانی جایی برای حدس و گمان باقی نگذاشت که کار، کار هاگانا بوده است. گزارش‌های صلیب سرخ به رغم محافظه‌کاری‌هایشان تنها دلیل شیوع بیماری در شهر را مسموم شدن آب شهر اعلام کرده بودند.¹

روز ششم ماه می 1948 در بیمارستان لبنانی عکا که متعلق به صلیب سرخ  بود یک جلسۀ اضطراری تشکیل شد. سرتیپ بوریج رئیس بخش خدمات پزشکی بریتانیایی‌ها، سرهنگ بونت از ارتش بریتانیا، دکتر مک لین از خدمات پزشکی و آقای دِ میرون از نمایندگی صلیب سرخ در فلسطین به همراه رؤسای شهر در این جلسه حضور داشتند و پیرامون هفتادمین مورد گزارش شده از ابتلا به بیماری تیفوئید² گفت‌وگو می‌کردند.  

جمع‌بندی جلسه این نتیجه را به دست داد که عفونت شایع در شهر بدون تردید از آب شهر ناشی شده است و نه از ازدیاد و ازدحام جمعیت یا وضعیت غیربهداشتی مورد ادعای هاگانا. در همین جلسه سرتیپ بوریج به دِ میرون گفت که پنجاه و پنج سرباز بریتانیایی به این بیماری مبتلا شده‌اند که همگی به بیمارستان پورت سعید در مصر انتقال یافته‌اند. او تأکید داشت که «هرگز چنین چیزی در فلسطین سابقه نداشته است.»

به هر ترتیب، مسئولان شهر وقتی فهمیدند که منشأ بیماری منبع آب است سراغ چاه‌های آب ارتزین و ایستگاه کشاورزی شمال عکا رفتند و از آن‌ها استفاده کردند. همچنین پناهجویان منطقۀ شمالی عکا را هم مورد معاینه قرار دادند تا از شیوع اپیدمی جلوگیری کنند.

در چنین وضعیتی بود که مردم عکا هر روز از بلندگوهای شهر تهدیدات یهودیان را می‌شنیدند: «یا تسلیم شوید یا خودکشی کنید.» بلندگوها یک سره فریاد می‌زدند «ما شما را تا آخرین مرد نابود خواهیم کرد.»³ به این ترتیب بود که با تضعیف قوای مردم عکا، صهیونیست‌ها توانستند آنجا را تصرف کنند.

ستوان پتی، یک فرانسوی ناظر سازمان ملل در شهر، گزارش کرد که بعد از سقوط و تصرف شهر توسط قوای یهود غارت گسترده و منظم و سازمان‌یافتۀ اموال فلسطینیان شامل مبل، لباس و هر چیز دیگری که به کار زندگی یهودیان مهاجر می‌خورد، در دستور کار قرار گرفت. این غارت‌ها به این خاطر اتفاق می‌افتاد که حتی اگر بر فرض محال برخی از فلسطینیان می‌خواستند بازگردند، هیچ وسیله‌ای برای آن‌ها باقی نمانده باشد.

بیست و هفتم ماه می 1948 اقدام مشابهی در مسموم ساختن منابع آب غزه کشف شد. مصری‌ها که آن موقع غزه را اداره می‌کردند دو یهودی به نام‌های دیوید هورین و دیوید میزارچی را که تلاش کرده بودند ویروس‌های تیفوئید و اسهال خونی را درون چاه‌های غزه بریزند دستگیر کردند. یادین ماجرا را به بن گورین گزارش کرد و بن گوریون این جنایت را بدون هیچ تغییری در یادداشت‌های روزانۀ خود ثبت کرد. دو یهودی بعداً توسط مصری‌ها اعدام شدند بدون آنکه اعتراض یا واکنشی رسمی از جانب اسرائیل اعلام و ابراز شود.⁴

ارنست دیوید برگمن به همراه دو برادر کاتسیر در زمینۀ قابلیت‌های جنگ بیولوژیکی اسرائیل کار می‌کردند. این نهاد در دهۀ 1940 توسط بن گوریون بنیانگذاری شده بود. ماه می 1948 با اعلام تأسیس کشور اسرائیل افراهیم کاتسیر رئیس آن شد و سازمان نام عبری حَمَد را به خود گرفت. این کلمه مخفف دو کلمۀ Hayal Mada به زبان عبری است؛ به معنای سپاه علم.⁵

ماه می 1948 فقط ماه سقوط شهر عکا نبود. همزمان با شهر عکا تیپ گولانی شهر بیسان را محاصره کرد. تیپ گولانی در عملیاتی به نام گیدئون شهر بیسان را تصرف کرد. شیوۀ عملیات مانند صفد بود. ابتدا روستاهای اطراف تسخیر شدند و سپس خود شهر تسخیر شد و پس از آن، مردم شهر آواره شدند.

شهر یافا نیز در ماه می سقوط کرد. یافا بیشترین نیروی داوطلب عربی را برای محافظت از شهر داشت. یک مسیحی محلی به نام مایکل العیسی فرماندهی نیروهای داوطلب را بر عهده داشت. پنجاه مسلمان از بوسنی و نفراتی از نسل دوم زائرین بیت‌المقدس، یعنی مهاجران آلمانی که اواسط قرن نوزدهم به عنوان مبلغ به فلسطین آمده بودند در بین نیروهای داوطلب حضور داشتند. با این حال جمعیت هزارنفری نیروهای داوطلب در برابر پنج هزار نفر نیروی تیپ گولانی راه به جایی نبردند و شهر سقوط کرد. همۀ پنجاه هزار نفر جمعیت یافا به کمک ارتش بریتانیا از شهر خارج شده و به سایر آوارگان پیوستند.

پانزدهم ماه می 1948 بریتانیایی‌ها از فلسطین خارج شدند تا آخرین تکه‌های پازل برای تشکیل کشور اسرائیل تکمیل شود. با خروج بریتانیایی‌ها اعراب ضرورت کمک به فلسطین را بیشتر احساس کردند و خود فلسطینی‌ها نیز در صدد دفاع از شهرهایشان برآمدند.

مسئلۀ اصلی اما این بود که خیلی دیر شده بود. صهیونیست‌ها برنامه‌ریزی دقیقی برای پاکسازی کامل فلسطین داشتند و نیروهای داوطلب نیز مانع چندان مهمی برای آنان نبودند. نیروهایی که آموزش ندیده بودند، از تجهیزات مناسبی برخوردار نبودند، هیچ طرح و برنامه‌ای برای مقابله نداشتند و به وضوح از حملات ناگهانی و سریع صهیونیست‌ها غافلگیر شده بودند؛ درست مثل مردم فلسطین که در کمال ناباوری شهرها، روستاها و خانه‌هایشان را یکی پس از دیگری از دست می‌دادند و آواره می‌شدند.