«منطق الطیر» سلیمانی کجاست؟!

کدخبر: 2368382
خبرنگار:

«مایکل مور» مستندساز آمریکایی، سال گذشته در ایام تشییع جنازه سردار سلیمانی از حضور میلیونی مردم ایران در این مراسم، حیرت زده شده و توییت کرده بود:«شگفت‌انگیز است! آیا یک ژنرال آمریکایی هست که میلیون‌ها نفر از ما در تشییع جنازه‌اش شرکت کنیم؟!».

به گزارش نسیم‌آنلاین به نقل از پایگاه خبری الف؛ «مایکل مور» مستندساز آمریکایی، سال گذشته در ایام تشییع جنازه سردار سلیمانی از حضور میلیونی مردم ایران در این مراسم، حیرت زده شده و توییت کرده بود:«شگفت‌انگیز است! آیا یک ژنرال آمریکایی هست که میلیون‌ها نفر از ما در تشییع جنازه‌اش شرکت کنیم؟!».

برای صاحب این قلم دشوار و شاید هم محال است که مثل «مایکل مور» ناظر بی طرف باشد و بخواهد خارج از منطق عشق و ارادت از سردار سلیمانی سخن بگوید و قلم بزند. اما در هر حال سئوال مهمی است که محبوبیت بی نظیر سردار سلیمانی در میان مردم ما از کجا ریشه گرفته است؟! شاید حالا که یک سال از پرواز آسمانی سیمرغ ایران زمین می گذرد و خیسی چشمها امانمان می دهد برای مرور سیرت و صورت سردار، فرصت خوبی باشد برای اندیشیدن به این سئوال مهم و پاسخ های مفصلش. اشارات کوتاه ذیل فقط نمی است از دریا، هرچند که «ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم!». 1- حاج قاسم در قله قدرت نظام بود و مسئولیت های بزرگ بر عهده داشت، اما با این حال همیشه همین نزدیکی ها بود و قاطی مردم عزیزمان. قاطی مردم بودن فرق دارد با بین مردم راه رفتن و حتی عکس انداختن با آنها! دم انتخابات . خیلی ها هستند که قاطی مردم می شوند و با همه هم سلفی می گیرند، اما حاج قاسم به معنی واقعی کلمه عاشق مردم بود و هیچ باوری هم به خط کشی های مرسوم سیاسی و حتی اعتقادی میان مردم ایران نداشت! تصاویر سردار را نگاه کنید، چقدر راحت برای مردم آغوش باز می کند و آنها را می بوسد، از هر طیف و دسته ای که باشند. عجیب بود که با همه ضیق وقتش، همیشه در تلخی ها و سختی ها کنار مردم بود. خوشی ها به کنار، اما پای سیل و زلزله و تهدید و تحریم که پیش می آمد سردار همیشه حاضر بود، حتی یک قدم جلوتر از همه و نزدیک تر به خطر! مردم فهیم ما جنس این عشق و ایثار خالصانه را خوب می شناسند و خوب بلدند جوابش را بدهند، بوسه باران میلیونی تابوت سردار شاهد ادعا است! 2- سردار سیاست می دانست، اما اهل سیاست بازی نبود. چپ و راست و اصولگرا و اصلاح طلب، برایش یکی بود و دوست داشت تا آن جا که می تواند نگذارد کسی از قطار انقلاب پیاده شود. تلاش او برای ادای احترام و حتی حمایت از برخی چهره های مورد نقد انقلابی ها، ریشه در آزادمردی و نگاه منصفانه اش داشت که درک آن برای باندبازان سیاست پیشه دشوار است. روزهایی که پس از تحریم ظریف توسط آمریکا به دیدار او رفت و علنی از وزیر امور خارجه کشور حمایت کرد. برخلاف میل بخشی از جریانهای انقلابی، جهت ادای احترام و عرض تسلیت در منزل مرحوم آقای هاشمی رفسنجانی حاضر شد و انگشتر عقیق خود را به همسر ایشان داد تا به عنوان تبرک همراه آیت الله در کفنش دفن شود، و حتی عجیب تر از همه اینها، دستور داد تا موانع سفر دکتر عطا الله مهاجرانی به سوریه رفع شود و در سایه مساعدت شخص ایشان، مهاجرانی بالاخره توانست به زیارت حرم حضرت زینب(س) مشرف شود. کدام مهاجرانی؟! همان مهاجرانی که خیلی از حزب اللهی ها، روی دیدنش را ندارند! منش سیاسی سردار، مصداق بارز جذب حداکثری و دفع حداقلی بود.چه دلیلی بر این ادعا واضح تر از بغض و اشک اکثریت مردم ایران در غم شهادت سردار؟! مگر یادمان می رود عصبانیت منافقین و سلطنت طلبها از حضور میلیونی مردم و اظهار محبت غالب منتقدان و معترضان جمهوری اسلامی در فضای مجازی نسبت به شخصیت محبوب سردار سلیمانی؟! بیچاره ها مانده بودند که چطور می شود کسی منتقد درجه یک جمهوری اسلامی باشد و باز به عشق «سردار دلها» یادداشت بنویسد! یا معترض آرمانها و اصول انقلاب باشد، اما در غم شهادت سردار بی تاب شود، آنقدر که برای نگاه مصمم و مقتدر سردار، حماسه ها بسراید! 3 -فرمانده جنگ بود، اما اخلاق و منش عارفانه داشت. کم نبود اشعار عارفانه ای که گاه و بی گاه ورد زبانش می شد و اشک بر گونه هایش جاری می کرد. گاه لبخند به لب از بایزید می گفت و رحمت بی انتهای خدا، و گاه بغض در سینه و اشک در چشم، از مولانا می خواند و رقص و جولان مردان بر سر میدان! دلش به هوای عالمی دیگر می تپید و همیشه تشنه بود برای شهادت. از هرکس که مقربش می دانست دعای شهادت طلب می کرد، چه مفسر متالّه آیت الله جوادی آملی و چه فرزند شهیدی که دل شکسته بود و چه بسا دعایش به اجابت نزدیک تر! سردار قدس بود، اما خودش را «سرباز» می دانست. دل بسته دنیای ما و لذت هایش نبود و همین فضیلت بزرگ، قلبش را مثل دریایی عمیق آرام کرده بود. طوری که رفتار و گفتار و مرام و مسلکش دل رزمندگان مقاومت را آب می کرد و آنها را برای بوییدن و بوسیدنش به تکاپو می انداخت.

به قول یکی از دوستان سردار، مجاهدان اسلام به کنار، حتی فرماندهان روس هم شیفته مرام خاکی و بدون تشریفات سردار شده بودند و برایشان سئوال بود که مهربانی و معنویت ژنرال سلیمانی چطور با صلابت و اقتدار نظامی اش قابل جمع است؟! پاسخ این سئوال ریشه در دل تاریخ و فرهنگ ما دارد. فرهنگ این مرز و بوم همیشه عجین حماسه و عرفان بوده است، ملهم از فردوسی و مولانا! مردم ایران چطور عاشق سربازی نشوند که هم اوج حماسه ها را در دفاع از مرزهایشان رقم زد و هم عارفانه ترین شعرها و لبخندها را برایشان به یادگار گذاشت؟! 4- ملت ما بیش از ملت های دیگر، نیازمند قهرمان است. فرهنگ باستانی و حتی اسلامی ما برپایه ظهور قهرمان های بزرگ شکل گرفته است. حتی به روایت تاریخ، آرمانهای بزرگ ما هم در سایه شخصیت های بزرگ و قهرمانان دینی و ملی ما شکل گرفته و بالیده اند. این مرز و بوم هرچند هیچ وقت خالی از دلاوران اهل رزم و ایثار نبوده، اما ایران اسلامی در دوران پس از جنگ، قهرمان ملی و در قید حیات نداشت، قهرمان بزرگی که انتخاب مشترک همه ایرانی ها باشد و نام و صدا و تصویرش احساس شوق و غرور در جان ایرانی ها لبریز کند! ظهور داعش و تهدید مرزهای عقیدتی و جغرافیایی ایران اسلامی، فرصت تاریخی بزرگی بود که قهرمان ملی ما بعد سالها گمنامی و پرده نشینی ظهور کند و دوران پر افتخار دیگری را برای ایران و ایرانی رقم بزند. در سایه حضور مدبرانه و حماسه آفرینی سردار سلیمانی، نام ایران در معادلات جهانی پر رنگ شد، همه جا صحبت او بود و کاریزمای عجیبی که در جهان اسلام داشت. دامنه این شهرت و محبوبیت آنقدر وسعت گرفت که حتی روایت نبردها و حماسه هایش به شبکه ها و نشریات غرب هم باز شد. برای مردم ایران چه لذتی غرورانگیزتر از اینکه نام و تصویر سردار با صلابتش، لرزه بر اندام حرامیان داعش و اربابان پنهانشان انداخته بود و همه معترف بودند به اینکه اگر کسی باشد که بتواند ریشه داعش را در منطقه بخشکاند، آن شخص کسی نیست جز سردار ایرانی، قاسم سلیمانی! ظهور و تجلی قهرمان ملی آن هم در شخصیت جامع و دوست داشتنی چون حاج قاسم، هویت مشترکی به همه ما ایرانی ها داد که از ایرانی بودنمان احساس غرور کنیم. تابوت سه رنگ حاج قاسم، نماد غرور میلیون ها ایرانی بود و طبیعی بود و هست که میلیونها ایرانی در کنار هم، آن وداع سوزناک را رقم بزنند! 5- قصه کالبد مادی حاج قاسم در اوج خودش به پایان رسید. شهادت مظلومانه مهمانی که در خانه میزبان به شیوه ای ناجوانمردانه و بزدلانه مورد ترور قرار گرفت، گویی تایید پنهانی بود بر افسانه شکست ناپذیری او در میدان های رزم و نبرد! ترور خونین حاج قاسم آن هم به دست بزرگترین دولت تروریستی جهان، آخرین برگ سرخ زندگی سردار را هم سرشار از افتخار و غرور کرد. هر چند همه ما از شهادت قهرمان ملی مان در نقطه اوج مبارزه بهت زده و دلشکسته شدیم، اما فراموش نکنیم که این مرگ سرخ هم اراده خود سردار بود! مگر خودش دعا نکرده بود که هم شهید شود و هم شهادتش به دست شقی ترین دشمنان باشد؟! مگر عشقش این نبود که با پیکری «اربا اربا» به دیدار دوستانش بشتابد؟! قاسم سلیمانی، مجاهد بزرگی بود که اراده اش را علاوه بر دشمن حتی بر مرگ هم تحمیل کرد، این ویژگی فراتر از مرزهای قهرمانی است. اتفاق مهیب بامداد سیزدهم دیماه سال گذشته، اگر چه برای مستضعفان جهان مصیبتی تلخ و دردناک را رقم زد، اما این شهادت غبطه برانگیز و عظیم، شخصیت قاسم سلیمانی را از مرزهای قهرمانی به سمت اسطوره جابجا کرد. اسطوره مرگ ندارد، اگر درست روایت شود. حالا دیگر نوبت ما است که لکنت رسانه ای را کنار بگذاریم و قیام کنیم به روایت جهانی سردار، تا ابعاد شخصیت این اسطوره منجی منطقه را درست و دقیق برای جهانیان ترسیم کنیم. هر چه باشد، در جهان امروز هم وجدان های بیداری چون مایکل مور هستند که در صحنه جنگ روایت ها، همچنان مبهوت شخصیت محبوب «ژنرال قاسم سلیمانی» مانده اند و برای سئوال هایشان دنبال پاسخ می گردند. جنگ ما تازه آغاز شده است!

«الف»

ارسال نظر: