حجت‌الاسلام بندانی نیشابوری: ای کاش از اباعبدالله الحسین(ع) آبرو بگیریم/
"وهب" از شهدای کربلا، جوانی مسیحی بود که اباعبدالله را دید و با همسر نوعروس و مادرش با کاروان امام همراه شد، وی روزه نگرفته بود و به عمرش نماز نخوانده بود اما عمریست برایش بعنوان اصحاب الحسین سلام می‌فرستیم؛ وجیها بالحسین یعنی این
حبیب بن مظاهر پیرمردی هشتاد و پنج ساله بود که در روز ششم محرم به امام حسین پیوست اما جایگاه ایشان چنان ست که اباعبدالله علیه السلام خیمه ای جدا از خیمه ها به ایشان اختصاص دادند، پرچم جبهه ی چپ میدان را به دوش ایشان گذاشتند و اکنون نیز بارگاه و ضریحی باشکوه در کنار مضجع شریف امام حسین علیه السلام دارند. وجیها بالحسین یعنی این.
حر بعد از توبه نزد سیدالشهدا، وقتی دید کودکان او را به هم نشان می دهند و می گویند او بود که راه اباعبدالله را بست، اذن میدان گرفت و با رجزها و رزم غوغاکننده ای به لشگر دشمن هجوم برد. پس از به درک واصل کردن عده ای، دشمن دوره اش نموده و او را از پای درآوردند. هنگامی که بر خاک افتاد درحالیکه خون زیادی از پیشانی اش جاری بود، خود را بر بالین امام حسین علیه السلام دید. حضرت با دست و آستین خویش خاک و خون را از صورت حر، پاک نموده و دستمالی که با آن اشک های رقیه سلام الله علیها و اشکهای خودشان در نماز را پاک کرده بودند و به روایتی دست بافته ی حضرت زهرا سلام الله علیها بود را بر زخم پیشانی حر بستند. از آنجا که برادران همسر حر که در لشگر عمر بن سعد بودند نگذاشتند سر از بدن حر جدا کنند، فلذا شکی ایجاد شده بود که حر، وجیها بالحسین نیست. تا آنکه شاه اسماعیل صفوی دستور داد قبر حر را بشکافند. وقتی مشاهده کردند بدن حر سالم و تازه، مدفون است و پی بردند که این سند نظر رحمت امام حسین علیه السلام است، شاه اسماعیل فرمان داد دستمال سرش را برای تبرک جهت قرار دادن در کفنم بردارید. با برداشتن دستمال، خون تازه جاری شد. دستمال دیگری به جای آن دستمال بستند اما خون بند نیامد. دستمالهای متعدد بعدی هم همین طور اما فایده نکرد تا آنکه از علما پرسیدند چاره ی کار چیست، گفتند آن دستمال فقط لایق پیشانی حر است. وجیها بالحسین یعنی آبرو گرفتن از امام حسین علیه السلام.
ای کاش مثل آن دزدی که فقط چای مجلس امام حسین علیه السلام را نوشید در دلش احساس کرد دیگر نمی تواند به دزدی برود، از اباعبدالله آبرو بگیریم.
