از منظر قرآن عالم غیب کجاست؟

نسیم آنلاین : سید یدالله یزدان‌پناه شب گذشته 12 اردیبهشت‌ماه در هشتمین قسمت از ویژه‌برنامه «سوره» گفت: مقام ذات خداوند را احدی نمی‌تواند دست پیدا کند فقط به‌صورت اجمالی می‌دانیم که ذاتی هست. در درجه بعد غیب اختصاصی حضرت حق است که انبیا و ائمه به آن دست پیدا می‌کنند. در آیاتی از سوره بقره که به جایگاه خلافت انسان اشاره می‌کند صحبت از علم اسماء می‌شود. انسان قدرت داشتن این اسماء را دارد.

استاد فلسفه و عرفان اسلامی افزود: در آیات بعد مشخص می‌شود که ملائکه به این اسماء علم ندارند و خداوند به انسان می‌گوید به آن‌ها خبر بده. حتی تعبیر تعلیم را به کار نمی‌برد تعبیر خبر را به کار می‌برد که پایین‌تر از تعلیم است. کسی می‌تواند مقام خلافت خداوند را داشته باشد که این اسماء را بداند که این مرحله غیبِ غیب است. اسماء، واسطه حضرت حق هستند.

وی ادامه داد: آنچه که بالاتر از عالم ماده است از یک جهت ملکوت است. ملکوت کل شیء یعنی ملکوت اشیا است. هیچ چیزی در این عالم نیست مگر آن‌که ریشه‌ای در عالم بالاتر دارد. مثلاً خداوند درجایی می‌فرماید ما آهن را از آسمان نازل کردیم. خزینه اصلی عالم اسماء است که ملکوت اصلی است. ملکوت بر همه مُلک و سیطره و هیمنه دارد.

در ادامه هشتمین قسمت از ویژه‌برنامه «سوره»، گفتگوی مسعود دیانی با محمد ناصرزاده و محمدسعید بهمن‌پور در خصوص «قرآن و آثار سینمایی و تلویزیونی» پخش شد.

محمدسعید بهمن‌پور در این گفتگو گفت: یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های خداوند به ما قوه مخیله است. هر کاری که می‌خواهیم انجام دهیم ابتدا خیال آن را می‌کنیم. قوه خیال در هنر خیلی مهم است و برای استفاده از قرآن در هنر باید از این قوه استفاده کنیم. گاهی ما داستان‌های قرآنی را به‌سادگی بیان می‌کنیم و گاهی نیز عمق آن را بیان می‌کنیم.

این کارشناس دین و سینما افزود: امام صادق (ع) می‌فرمایند: قرآن بر 4 سطح نازل شده است. سطح اول عبارات آن است که برای عوام است. در ذیل این عبارات اشاراتی وجود دارد که برای افراد عمیق‌تر و خواص است. در ذیل این اشارات نیز لطایفی است که برای اولیاست و در ذیل آن حقایقی وجود دارد که برای انبیاست. باید بتوانیم به آثارمان عمق ببخشیم تا همه مخاطبین در هر سطحی که هستند از آن استفاده کنند.

وی سپس گفت: بیان تاریخ نمی‌تواند بدون ایجاد یک خط داستانی باشد. معجزه قرآن هنر آن است. چالش قرآن با دیگران این است که اگر می‌توانید هنری مثل من بیاورید. باید سطح توقع‌مان از آثار هنری که درباره قرآن تولید می‌شود را بالا ببریم و در همان سطحی که قرآن دارد از آن‌ها انتظار داشته باشیم. قرآن مبتنی بر معرفت تداعی معانی است. نباید صرفاً داستان‌های قرآنی را بیان کنیم بلکه باید بتوانیم آیات و نشانه‌هایی که در آن هست را منتقل کنیم.

محمد ناصرزاده گفت: در میان قصه‌های قرآنی می‌توانیم مانند یک باغبان فرم‌دهی انجام دهیم اما این قصه‌ها یک درون‌مایه‌ای دارند و باید آن را حفظ کنیم. امروز در دوره‌ای قرار داریم که مردم آثار تصویری بسیار زیادی نگاه می‌کنند. سریال دینی هم خیلی ساخته می‌شود. در این یکی دو سال گذشته در مورد ادیان مختلف سریال‌های زیادی ساخته شده است. در ساخت این سریال‌ها فردی نقش creator را دارد که داستان و مضمون دینی را پروبال می‌دهد و درواقع برای دکمه کت می‌دوزد.

این پژوهش‌گر افزود: قصص قرآنی حجم کمی دارند و ما قصه طولانی نداریم. وقتی یک اثر هنری خلق می‌شود که زیباست، خداوند در آن وجود دارد. اگر نخواهیم مثل یک معمار عمل کنیم و ما به آن چیزی اضافه کنیم بلکه ما به فضای آن قصه قرآنی برویم حتماً اثر زیبایی تولید خواهیم کرد. هر داستانی یک اتمسفری دارد که بدون درک آن اتمسفر نمی‌توان آن را منتقل کرد و نمی‌توان با لغت‌ها و شعار این مسئله را جبران کرد.

در این برنامه همچنین یوسفعلی میرشکاک به خوانش بخشی از تفسیر «روض الجنان و روح الجنان» پرداخت.

«برنامه تلویزیونی سوره»