حراج اخلاق رسانه‌ای
در روزهای اخیر انتشار یک خبر توسط روزنامه سازندگی موجی از انتقادات نسبت به برگزاری مزایده برای واگذاری حق بهره برداری از 19 بنای تاریخی را به همراه داشت. اما ماجرا از چه قرار بود؟
نسیم آنلاین: حراج میراث ایران، تیتر یک روزنامه‌ی سازندگی درباره‌ی خبر مزایده برای بهره‌برداری 19 بنای تاریخی است که هفته‌ی گذشته مطرح شد. پس از اعلام این خبر خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری مختلف به اشکال متفاوت به این موضوع پرداختند اما واکنش روزنامه‌ی سازندگی بیش از سایر واکنش‌ها تعجب برانگیز بود. حسی که تیتر یک سازندگی القاء می‌کند این است که این اقدام سازمان میراث فرهنگی اقدام جدیدی است و احتمالاً بحث واگذاری کامل این ابنیه تاریخی مطرح است.
اما واقعیت این است که این اتفاق خیلی موضوع تازه‌ای نیست و در دوره‌های قبلی این سازمان همواره مزایده‌ی ابنیه‌ی تاریخی برای بهره‌برداری به عنوان ایده‌ای برای درآمدزایی، رسیدگی و مرمت این آثار تاریخی مطرح بوده است. برای نمونه به این مصاحبه‌ی مسعود سلطانی‌فر رئیس وقت سازمان میراث فرهنگی توجه کنید:
« به‌دلیل کمبود امکانات و منابع، بر سیاست واگذاری بناهای تاریخی به بخش خصوصی تمرکز کرده‌ایم، چون جمع هزینه و تملک دارایی‌های سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، سالانه به اعتباری حدود یک‌هزار میلیارد تومان به شرط تخصیص 100 درصدی نیازمند است. در حالی که با توجه به وجود 31هزار اثر تاریخی در کشور، 10 سال زمان برای این اقدام نیاز است؛ اما زمانی که تخصیص اعتبار کنونی را در نظر بگیریم، متوجه می‌شویم که حدود 100 سال زمان برای حفاظت، مرمت و تملک آثارمان نیاز داریم. به همین دلیل، چاره‌ای به‌جز تمرکز بر رویکرد واگذاری بناهای تاریخی به بخش خصوصی نداریم.»
فارغ از اینکه چقدر این اقدام از نظر تخصصی درست یا غلط است، باید به این موضوع توجه کرد که این اقدام هیچ ربطی به «حراج میراث ایران» ندارد و به دلیل عدم قانون‌گذاری در این مبحث اساساً نمی‌توان این اقدام را غیرقانونی دانست. این نحوه از انتقال خبر بیش از اینکه در راستای رسالت روزنامه‌نگاری است یک اقدام سیاسی علیه جناح مقابل است. نکته‌ی ناامیدکننده‌ی موضوع این است که در میان این دعواها و تیتر‌های سیاسی مسائل واقعی کشور گم شده است.
