
حکومت در هر جامعهای بزرگترین دستاورد هر جامعه است. این جمله را وقتی میتوانیم بهتر درک کنیم که مفهوم استبداد شرقی را بررسی میکنیم. در واقع حکومت در ایران برای اداره و انتظام مصرف آب به وجود آمده و دولت از قدیم «بزرگترین میراب» بوده است. بنابراین راهحل کنارگذاشتن حکومت از حل معادله آب نیست، بلکه راهکار بازتعریف مجدد سیاست بر مبنای آب و محیط زیست است.
یک کارشناس ارشد مدیریت منابع بر این باور است که بحران آب جغرافیای ایران را در مرز فروپاشی قرار داده است؛ داریوش مختاری راهحل شیرینسازی و انتقال آب دریا را «اقدامی بسیار خطرناک و ناپایدار» توصیف کرده و گفته «چنین پروژههایی که توجیه فنی و اقتصادی نیز ندارند، نه تنها نمیتواند مساله بحران آب را حل کند، بلکه جغرافیای ایران را در یک فلاکت و خطر و دستانداز بزرگ میاندازد».
بستر خشکاندهی زایندهرود در مقطع ورودی غربی اصفهان به بعد، محل مناقشهی کسانی است که آب دائم و جاری طلب دارند. تاریخ زایندهرود پرفراز و نشیب بوده، تاریخی از تُنُکی به طغیان، از خشکی به زایندگی.
در سال 1347 با تصویب قانون «آب و نحوه ملی شدن آن» با مدیریت وزارت آب و برق، دورهای آغاز شد که به واسطهی آن امروز شاهد بحرانهای گسترده در حوزه مدیریت آب هستیم.
نقش قوانین غیرقابل اجرا برای تجمعات در به آشوب کشیده شدن اعتراضات
بسیج دانشجویی دانشکده فنی دانشگاه تهران در نامهای به رئیس جمهور نکاتی را پیرامون ساز و کارهای ایجاد تحول در نظام حکمرانی آب در کشور و همچنین تعیین تکلیف پروژههای متوقف شده مطرح کرد.
استاندار اصفهان در جمع خبرنگاران با اشاره به اینکه آب سد زایندهرود تنها کفاف ۱۰۰ روز را میدهد، اعلام کرد که اولویت با تامین آب شرب است
کارشناس سیاستگذاری آب با بیان اینکه طرحهای انتقال آب دریا به فلات مرکزی موجب کشش جمعیت و افزایش تقاضا میشود، گفت: دور باطل تأمین آب این مناطق و افزایش سریع تقاضا همواره ادامه دارد.
محمد درویش: ما با حماقت مدیریتی روبهرو هستیم. من اسم این بحران را خشکسالی مدیریتی گذاشتم. واقعا مساله همین است.